Every day is a new adventure (7 t/m 13 augustus)

Na vier weken kan ik het soms nog amper geloven dat het hier winter is. Al meerdere keren is het rond de 30 graden geweest. De temperatuurverschillen zijn echter enorm. In de ochtenden en avonden draag ik bijna altijd truien, maar in de middag is een T-shirt vaak genoeg. En eigenlijk draag ik hier bijna elke dag een lange broek, wat ik in Nederland nooit zou doen. Want zeg nou eerlijk hoe vaak zie je mij nou in een lange broek..? Door die temperatuurverschillen werd ik om de paar dagen met keelpijn wakker of ik ging er mee slapen, maar overdag had ik nergens last van. Helaas had ik maandagochtend niet alleen keelpijn maar was ik zo verkouden dat ik ontzettend schor was en met als gevolg dat ik de hele dag door aan het niezen en hoesten was. Ik denk dat mijn weerstand het begeven had na het shark cage diven, maar het was het zeker waard. De kinderen voelden dit aan denk ik, want het leek alsof ze met elkaar hadden afgesproken om niet meer te luisteren, naar niemand.. Alle leraren maar ook de vrijwilligers hadden hun handen regelmatig in het haar. Hierdoor vroeg ik me soms af waarom ik het hier zo leuk vind, als die kinderen consequent niet luisteren.. Maar dan is er altijd wel een kind dat iets doet waardoor je weer smelt van binnen. De tweejarige tweeling maakt me bijvoorbeeld altijd blij. Als ik ergens binnenloop waar zij met andere vrijwilligers zijn, komen ze meteen naar me toegerend. En nog leuker!! Ze kunnen allebei bijna mijn naam zeggen. Ze noemen me nu Nanna of Nanne, te lief.

Dinsdag was het weer raak, we hadden tien uur lang geen stroom. Hopelijk wordt dit geen wekelijks ding, want daar begint het verdacht veel op te lijken. Gelukkig was er genoeg te doen om dit ‘kleine’ probleem te vergeten. In de ochtend kwamen er twee politieagenten van de Durban Metro Police om de kinderen het één en ander te leren over veiligheid. Van te voren hoorden we dat de captain niet van lawaai hield en als de kinderen te veel geluid zouden maken dat hij weer weg zou gaan. Het is goed om te realiseren dat hier hele drukke kinderen wonen die moeilijk stil kunnen zitten, graag rennen door de gangen, elkaar regelmatig slaan en heel veel schreeuwen. We waren dus heel erg benieuwd hoe dit zou gaan..

Ik heb ze nog NOOIT zo stil gezien en dat maakte me dan toch weer heel trots. De politie probeerde ze niet alleen wat bij te brengen over veiligheid maar ze probeerde er ook echt wat leuks van te maken. Ze hadden een gitaar meegenomen en hebben ook gezongen met de kinderen en lieten ze dansen. Ook hadden ze een politiehond meegenomen. Wat me wel shockeerde is het antwoord wat de kinderen gaven op de vraag: welke kleur heeft een vreemde? Een groot deel van de kinderen riep in koor ‘zwart’.. Is dat wat ze meekrijgen van de buitenwereld? Zelfs nadat de politieagent had uitgelegd dat een vreemde elke huidskleur kon hebben, riepen sommige kinderen op het einde nog steeds zwart. Ook waren ze ervan overtuigd dat een vreemde alleen een man kon zijn.

Woensdag was het Women’s Day, een nationale feestdag. Alle kinderen waren vrij van school. We dachten dat het leuk zou zijn om met de kinderen kaarten te maken en cupcakes te bakken voor hun moeders om ze te bedanken. Een aantal jonge kinderen vonden het wel leuk om kaarten te maken, maar een groot deel van de kinderen had er geen zin in.

Vanaf half 12 begon ik met de Canadese meiden met bakken. We riepen de huizen om de beurt naar het vrijwilligershuis om de cupcakes te bakken. Als de cupcakes van het ene huis in de oven stonden, kon het volgende huis beginnen met bakken. Als de cupcakes klaar waren, liep één van ons mee naar het huis om er zeker van te zijn dat de cupcakes ook daadwerkelijk bij hun moeder aankwamen. Het enige huis waarbij we niet zijn meegelopen was ‘het jongenshuis’, daar wonen de oudere jongens en we dachten die kunnen we wel vertrouwen. Niks was minder waar want dit was het enige huis waar de cupcakes niet zijn aangekomen bij de moeder. Sommige kinderen waren verontwaardigd dat de cupcakes niet voor hun waren, maar voor hun moeders. Andere kinderen kwamen zelfs achteraf boos naar ons toe dat hun moeder alle cupcakes zonder hen had opgegeten. Dit vonden wij dan weer een briljante actie.

Het bakken ging de hele dag erg goed totdat we aankwamen bij het een na laatste huis. We probeerden de meiden naar binnen te krijgen. Er ontstond buiten echter een commotie naast de deur. M. en haar crew (12/13 jarige meisjes) waren T. waarschijnlijk aan het treiteren. We konden het echter niet verstaan want ze spraken Zoeloe en gebruikten gebarentaal. R. kwam op voor T. en daardoor werd zij het volgende slachtoffer. M. begon R. tegen haar schouders te duwen en daarna gebeurde alles heel snel. M. flipte helemaal en ze begon met R. te vechten. Ze doen hier niet aan harentrekken, maar slaan gewoon keihard met hun vuisten. Een van de Canadese meiden sprong er meteen tussenin, waardoor zij een paar klappen kreeg in haar gezicht en nog twee meiden probeerden M. weg te trekken, maar dat werkte niet dus ik greep R. vast in een soort houdgreep en probeerde haar weg te trekken. M. dook om het Canadese meisje heen en probeerde nog uit te halen naar R. maar raakte mij. Ik heb drie uur lang rode vingers in mijn arm gehad. Uiteindelijk lukte het ons om R. in het huis te duwen, maar M. probeerde nog naar het vrijwilligershuis te rennen om R. weer te slaan. Ik was echter sneller en greep haar beide polsen vast en riep dat ze moest stoppen. Ze begon vervolgens in Zoeloe tegen me te schreeuwen (want dat heeft zin..) en ik bleef mezelf herhalen. Uiteindelijk draaide M. zich om en zocht troost bij een van de andere meiden. Het Canadese meisje nam R. mee om een van de eigenaren te halen en toen ze terugkwamen was M. aan het lachen om de situatie met haar vrienden.. Ze heeft hier uiteindelijk een flinke straf voor gekregen.

Toen we klaar waren met de baksessie voor de huizen, hadden we nog brownies voor onszelf gemaakt. We hadden de deur van het vrijwilligershuis op slot gedaan, omdat we even tijd voor onszelf wilden. Na een tijdje werd er op de deur geklopt, want een van de jongens wilde wat vragen aan ons. We probeerden de deur van het slot te halen, maar de sleutel wilde niet ver genoeg draaien. We zaten dus opgesloten in het vrijwilligershuis. We lieten een van de jongens naar het raam komen en gaven hem de sleutel. Dit was volledig op eigen risico, want we wisten niet of hij de deur zou openen of weg zou rennen met de sleutel. Gelukkig deed hij het eerste.

Van vrijdag tot en met zondag had ik een heerlijk safariweekend. Met vier andere Nederlandse meiden en een gids gingen we het hele weekend op pad. Ergens tussen 15:00 en 16:00 kwamen we aan in Hluhluwe-Imfolozi, het safaripark. Vroeger waren dit twee aparte parken maar ze zijn samengevoegd. Het gebied is gigantisch en prachtig. We reden nog geen uur rond en we hadden al drie van de big five gezien, namelijk neushoorns, buffels en olifanten. Het kamp waar we sliepen was alleen afgesloten door een soort hek van ijzerdraad en volgens mij stond er stroom op. Het hek hield echter alleen olifanten en giraffen tegen. De rest van de dieren kon gewoon door het kamp heen lopen.

Na een prachtige zonsondergang hadden we een typische Afrikaanse braai. Dit deden we achter ons huisje op de veranda. Na het eten waren we nog lekker aan het nagenieten van de dag, toen er plotseling een hyena opdook. We konden het bijna niet geloven, op nog geen 3 meter afstand liep een hyena. Hij is nog twee keer teruggekomen.

De volgende ochtend stonden we vroeg op zodat we om 6 uur op zoek konden gaan naar de eerste dieren. We hadden enorm veel geluk want we zagen leeuwinnen met vier welpjes. De rest van de dag hebben we nog heel veel dieren van erg dichtbij gezien. Een giraf stak bijvoorbeeld vlak voor onze auto de weg over. Wat een mooie beesten zijn dat.

Halverwege de middag reden we door naar St. Lucia. Hier kregen we een culturele tour die afgesloten werd met Zoeloe dansen. We moesten zelfs onze eigen kunsten laten zien. Een typisch kenmerk van een Zoeloe dans is dat je je been zo hoog mogelijk in de lucht probeert te gooien en dan zo hard mogelijk op de grond stampt. Een goede work-out, daarom zijn al die mannen zo gespierd hier. Na het eten hebben we nog even door St. Lucia gereden en kwamen we een nijlpaard tegen die naast de weg liep. In St. Lucia is het heel normaal dat er nijlpaarden rondlopen door het plaatsje. Overal zie je verkeersborden die je waarschuwen voor nijlpaarden als het donker is.

Zondagochtend namen we nog even een kijkje op het strand voordat we vertrokken naar een boottocht. In de korte tijd dat we op het strand waren, ik denk dat het nog geen 20 minuten waren, zagen we heel veel. Op het strand waren heel veel mensen aan het vissen. We zagen een van de vissers aan komen lopen met een enorme vis dachten we, het bleek echter een kleine haai te zijn. Hij vond het natuurlijk onwijs stoer dus hij begon te poseren met de haai. Vlak erna zagen we opeens twee walvissen en een groep dolfijnen langs de kust zwemmen. Stiekem had ik al gehoopt dat we ze zouden zien, want het is immers nog walvissen- en dolfijnenseizoen.

Op de boot had ik echt een extreem vakantiegevoel. Op het bovenste dek zat ik heerlijk in de zon met een Savanna (cider), niet realiserend dat het pas 11 uur was, te kijken naar nijlpaarden, krokodillen en de mooie omgeving. We dachten dat we wat nijlpaarden zagen vechten omdat ze elkaar steeds aanvielen met hun bekken, maar het bleek dat ze gewoon aan het spelen waren. Wel vet om er zoveel van dichtbij te zien. Na de boottocht was het tijd om terug te gaan naar onze projecten, want we moesten nog een heel stuk terug naar Durban. Zeker voor mij was het nog een eind omdat ik als laatste teruggebracht zou worden.

Weer een week voorbij.. De tijd vliegt voorbij en ik zit hier nog maar drie weken. En ik ben uiteraard nog lang niet klaar om naar huis te gaan