Kinderen hebben de mooiste uitspraken

Alweer 11 weken voorbij. Ik realiseer me dat ik nog helemaal niet heb verteld wat ik ga doen met mijn sponsorgeld. Al een tijdje weet ik dat ik het wil gebruiken voor de playground van de school. Ze willen een plan laten maken om de playground echt goed op te knappen met meer educationele speeltoestellen, zodat de kinderen meer uitgedaagd worden.

Maandagochtend begon met mijn één op één begeleiding. Ik merk vaak dat de werkjes die we meekrijgen van zijn lerares te moeilijk voor hem zijn, dus ter plekke maak ik dan een makkelijkere versie voor hem. Tijdens een werkje zei P.: "I'm happy" waarop ik zei: "why are you happy?" "Because I'm not naughty". Dat was echt een geluksmomentje. Ik was erg trots op hem en heb dat ook tegen hem gezegd.

Dinsdagmiddag zat ik in het gras en had een gesprek met een van de 9 jarige jongens uit de special skills klas. Hij zei dat hij me miste in zijn klas (heel cute) en wanneer ik weer kwam (nu ik P. in de ochtenden begeleid zie ik de andere klassen natuurlijk niet meer en dat vind ik wel jammer). We hebben ook even gepraat over dat ik bijna weg ga. Hij vroeg me ook waarom ik dan niet langer kon blijven.

Bij Sacred Heart had P. een vervelende bui. Hij zei dat hij geen les meer van me wilde en dat ik ook niet meer in zijn huis mocht komen. Ik schonk er weinig aandacht aan en hield me meer bezig met de rest van de kinderen.

Helaas was P. woensdagochtend heel erg dwars. Ik probeerde mijn geduld goed te bewaren, maar hij maakte het me heel moeilijk. Ondanks dat probeerde ik alles rustig stapje voor stapje uit te leggen. Soms lijkt het niet tot hem door te dringen en doet hij maar wat. Eerder in de week vertelde de andere vrijwilligster dat hij foetaal alcohol syndroom heeft, dat verklaart zijn gedrag wel goed.
Na het buitenspelen vroeg zijn lerares of we wilden meedoen met het muziekgedeelte. Het leek me leuk voor hem en ik kon dan ook weer eens tijd doorbrengen in zijn klas. Helaas begon hij na een tijdje andere kinderen pijn te doen.

's Middags viel er een jongen in slaap tijdens de hwklas. Hier moest ik stiekem om lachen en daardoor het meisje dat ik hielp ook. Het was verder heel stil in de klas, waardoor we geluidloos moesten lachen, waardoor het uiteraard nog grappiger werd.

Bij Sacred Heart probeerde ik een van de jongens van 9 voor te lezen, terwijl de rest aan het roepen en zingen was. Een hele uitdaging dus. Daarna was het douchetijd. Ik moet altijd lachen om deze jongen, want hij danst altijd onder de douche. Na het douchen kreeg ik een bordje samp met bonen (traditioneel gerecht) om te proeven.

Donderdagochtend wilde P. helemaal niet meer luisteren en besloot hij om niks meer te zeggen. Ik probeerde rustig te blijven en stelde hem vragen zodat ik erachter kon komen wat er aan de hand was, maar hij weigerde antwoord te geven. Ook vertelde ik aan hem hoe trots hij kon zijn op zichzelf en hoe goed hij het had gedaan de afgelopen dagen, maar niks hielp. Uiteindelijk heb ik hem meegenomen naar zijn klas, want dat wilde hij dan wel. Het eerste gedeelte ging op zich goed, maar na de 2e pauze begon hij andere kinderen weer pijn te doen uit het niets. Hij trapte tegen stoelen, verbouwde de halve klas en ondertussen hield hij zijn lerares goed in de gaten of ze wel keek.

's Middags was ik mijn sleutel ergens verloren in het gras. Het ringetje aan de sleutelhanger bleek een beetje kapot te zijn. Toen een paar meiden hoorden dat ik mijn sleutel aan het zoeken was, begonnen ze me meteen te helpen. Al gauw vond een van hun mijn sleutel. Hierna heb ik Mallory geholpen met zeepjes maken met de kinderen. Het is zo leuk om die kinderen creatief bezig te zien.

Bij Sacred Heart vroeg een van de jongens (9j) aan me of er stoom uit zijn hoofd kwam, toen ik de warme kraan uitzette (hoe verzint hij het). Ik antwoorde lachend dat ik heel veel stoom zag, waarop hij zei dat hij zich dan maar heel snel moest afdrogen, want dan kon de stoom niet ontsnappen. Kinderen kunnen zo grappig zijn.

Vrijdagochtend leek P. gemotiveerd, maar dat was maar schijn. Ik heb hem wel zover gekregen om iets te doen, maar eigenlijk wilde hij alleen maar doen wat hij zelf wilde. Volgende week proberen we het gewoon nog een keer. Toen ik de playground van de school op liep, sprong een van de tweeling in mijn armen om me te knuffelen en al gauw kwamen er meer kinderen van Grade R. Dat maakt een lastige ochtend meteen weer goed.

In mijn lunchpauze sprak ik een van de oudere jongens die hier nu werkt. Hij heeft eerst heel lang gewoond op MoP en is daarna hier aan de slag gegaan als bewaker, maar nu heeft hij een beetje de leiding over de bakkerij. Toen ik hem vertelde dat ik over 2 weken weg zou gaan, vond hij dit maar niks. Hij wilde wel met me mee op reis of beter nog naar Nederland (zoals alle kinderen hier). Ik vertelde hem dat ik volgend jaar wel terug wil komen, waarop hij zei daar houd ik je aan.

Bij St. Gerard heb ik de jongens geholpen met hun huiswerk. Een van die jongens is T. die jongen van het grasmaaier ongeluk. Het gaat een stuk beter met zijn voet. T. rent en springt met en zonder krukken, terwijl zijn voet nog in het verband zit. Soms vind ik dit echt een beetje eng, maarja hij moet zijn energie ergens kwijt. Na het huiswerk was ik met het jongste meisje (4) uit dat huis aan het knuffelen. Ze vond het een goed idee om naar me toe te rennen en dan op me te springen. T. vond dit ook een goed idee, want voordat ik het wist sprongen ze beide boven op me.

Later kwam de tweeling naar me toe of ze alsjeblieft met mij bij de picknicktafel mochten spelen met de powerrangers. Ik vond het heel mooi om te zien dat ze de powerrangers nog netjes in de verpakking bewaarden.

Aan het eind van de middag zat ik met de 3 jongste jongens van Sacred Heart voor mijn deur, toen we hun huismoeder hoorde roepen. Oeps, we waren de tijd helemaal vergeten. Ik trok snel de deur dicht en liepen naar hun huis. Onderweg realiseerde ik me dat mijn sleutel nog in mijn huis lag, lekker slim had ik mezelf buitengesloten.Toen ik dit aan de jongens vertelde, keken ze me allemaal verschrikt aan. Ze wilden allemaal mee terug naar mijn huis, maar ik zei dat ik wel wist waar ik een reservesleutel vandaan kon halen en dat ik daarna naar hun huis zou komen. Uiteindelijk was het snel opgelost en had ik weer een sleutel. Bij Sacred Heart bood de huismoeder me een stuk kip aan. Ik zei dat het niet hoefde (ik krijg daar altijd zoveel eten), maar toen zei ze dat ze al een bordje voor me had gemaakt. Heel lief.

Zaterdag heb ik samen met Mallory één van de oudere jongens (19j) meegenomen naar Galleria, een overdekte winkelcentrum in de buurt, om schoenen voor hem te kopen en naar de film te gaan. Op de roltrap kon je zien hoe slecht zijn motoriek eigenlijk is. Hij hield Mallory krampachtig vast, terwijl hij de roltrap opstapte. Terwijl we daar rondliepen, zag je mensen denken wat de relatie zou zijn tussen ons 3. Wat ik ook vrij bijzonder vond, is dat ik sommige mensen (vooral kinderen) op blote voeten zag rondlopen. Tijdens het schoenen kopen, was hij vooral gefocust op de maat en niet of de schoen wel leuk was, maar uiteindelijk zijn we goed geslaagd. Toen de schoenen gekocht waren, hadden we nog even tijd voor een snelle lunch en daarna zijn we naar Jungle Book geweest.

's Avonds ben ik naar St. Gerard gegaan om daar Alvin and the Chipmunks, Chipwrecked (die was op tv) te komen kijken. Alle kinderen zaten gezellig in een pyjama onder dekentjes op de bank. Ik deelde de bank met een jongen van 9, lekker knus onder zijn Winnie the Pooh deken. Ik heb echt genoten van deze avond. Het voelde een beetje alsof ik thuis met het hele gezin gezellig een film aan het kijken was. Toen de film afgelopen was, hadden de 2 jongens en 1 van de meiden bedacht dat het te donker was voor mij om nog alleen terug te gaan naar mijn huis. Maar ik hoefde me geen zorgen te maken, want ik mocht wel blijven slapen (heel schattig).

Zondagochtend kwamen 2 jongens me halen, want ik had beloofd dat we zouden gaan kaarten. Een van de jongens (7j) was een beetje met mijn deur aan het spelen, dus ik had hem al gewaarschuwd dat hij dat niet moest doen. Toen ik mijn deur dicht trok, begon hij heel hard te huilen. Ik dacht meteen dat zijn vinger tussen de deur was gekomen, dus ik snel weer naar binnen om iets kouds te halen. Al gauw stopte hij met huilen en keek ik nog eens goed naar zijn vinger, die bleek helemaal niet dik te zijn. Een ding wist ik toen zeker, die vinger is nooit tussen de deur gekomen, gelukkig maar.

's Middags gaf ik een van de jongens (5j) de kieteldood, want hij riep cockroach naar me. Dit is een beetje ons spelletje. Het kietelen veranderde in stoeien en wij maar lachen. Een 3-jarige wilde ook wel meedoen, maar hij sprong dan met zijn volle gewicht boven op je (ook gewoon op je hoofd), gelukkig is hij nog klein. Helaas ging het een keer mis. Zijn knie knalde in mijn gezicht net onder mijn oog, daar zit nu een blauwe beurse plek. Ik liet ze daarom maar mijn haar doen, dat was wat rustiger. Ik had te laat door dat ze ondertussen sinaasappels aan het eten waren, dus dat zat lekker in mijn haar.

Terwijl ik mijn blog aan het schrijven ben, denk ik aan hoe snel deze week is gegaan en dat ik bijna op reis ga. Ik heb de hostels voor mijn reis al geboekt en ik hoef alleen nog maar mijn reisdagen aan de bazbus door te geven.

Nu is het tijd om wat te gaan eten en de sinaasappel uit mijn haar te wassen. Liefs vanuit Zuid-Afrika