Spanning en sensatie (30 juli t/m 6 aug)

Het is heerlijk om hier weer terug te zijn. Als ik hier rond loop ben ik weer helemaal in mijn element. Ik geef elke dag een art klas aan grade 1, 2 of 3. Daarnaast doe ik meerdere naschoolse activiteiten met de verschillende groepen kinderen. Ik lees bijvoorbeeld elke dag om 14:00 de kinderen die jonger zijn dan 6 jaar een half uurtje voor. Er zijn nu ook zes andere vrijwilligers en heel veel kinderen dus ik heb geen tijd om me te vervelen of om heimwee te krijgen (daar heb ik eigenlijk nooit last van gehad, ook niet als kind).

Ik geniet van elk moment en voel me ook weer helemaal thuis. In de eerste instantie was ik niet van plan om een blog te gaan schrijven, maar ik wil een aantal gebeurtenissen van deze week toch delen: een week vol spanning en sensatie..

Zondag

Na twee rustige weken begon het bij mij te kriebelen: de adrenaline junkie in mij werd onrustig. Ik had spanning en sensatie nodig. Toen de twee Canadese meiden hier aan mij vroegen of ik mee ging naar een reptielenpark met een Fear Factor challenge zei ik natuurlijk meteen ja. Ik had geen idee wat die challenge zou inhouden en die meiden ook niet, maar het klonk interessant.

De dag begon rustig met meerdere Zoeloe dansen die onder andere te maken hadden met het huwelijk en aansluitend kregen we een mini tour over de Zoeloe cultuur. Daarna was het tijd voor het reptielenpark.. Daar hebben we verschillende krokodillen, alligators en slangen gezien. Tijdens de tour hebben we een baby alligator, een kleine slang en een slang van 48 kilo vastgehouden en om ons nek gehad. De laatste slang moesten we met z’n drieën vasthouden. Wat een enorm beest was dat. Na de tour hadden we de mogelijkheid om de Fear Factor challenge te doen: lunchen in het hok van de krokodillen. Er stond een ‘bewaker’ bij ons om ons te beschermen als ze ons zouden aanvallen. Onze bewaker nam een lange stok mee zodat ze de krokodillen eventueel kon afweren (want die stok helpt..). Onze lunch was ironisch genoeg een krokodillenburger.

Maandag t/m woensdag

Een van de dingen waar je snel aan went als je voor een langere tijd in Zuid-Afrika bent, is dat er altijd een kans is dat de stroom uitvalt. Het is elke keer weer de vraag hoe lang het duurt voordat er weer stroom is. Maandag hadden we van 09:30 t/m 19:00 geen stroom.. Toen de stroom weer aansprong, hoorde ik buiten de kinderen heel hard juichen en ze riepen stuk voor stuk heel hard: finally!!

Woensdag heb ik voor het eerst Peace club gegeven aan wat jonge kinderen: het is een soort anger management cursus. Veel kinderen hebben wel redelijk wat ‘anger’ in zich en hun enige oplossing is nu met elkaar op de vuist gaan. Met Peace club proberen we de kinderen te leren hoe ze het beste met ‘anger’ om kunnen gaan. De boodschap van de eerste les was dat ‘anger’ een normaal gevoel is (maar dat het belangrijk is dat je weet hoe je daar het beste mee om kunt gaan). Leuke en leerzame uitdaging.

Donderdag t/m zondag

Van donderdag t/m zaterdag ging ik met zes andere meiden naar Drakensbergen en Lesotho. Donderdag hebben we vooral in de auto gezeten naar de Sani lodge, het hostel waar we de eerste nacht zouden slapen. Rond 15:00 kwamen we aan en konden we nog even genieten van een koud drankje in het zonnetje. In de avond kregen we een drie-gangen diner. Tijdens het eten kwam ik erachter dat een van de meiden bij mij op het Haganum, mijn middelbare school, had gezeten maar dan twee jaar onder mij. Wat lijkt de wereld soms toch klein.

Vrijdagochtend vertrokken we richting Lesotho met nog vijf andere reizigers, dus we hadden een gezellige groep van 12. We kregen twee jeeps met twee hele grappige gidsen. Onderweg naar boven stopten we telkens om van het uitzicht te kunnen genieten. Drakensbergen is namelijk onbeschrijfelijk mooi! Het laatste stukje naar de grens van Lesotho hebben we gelopen. Onze lunch aten we op langs een rivier waar we twee jonge herders tegen kwamen met hun schapen. Alle jonge jongens zijn herders in Lesotho, ze beginnen hier al mee op jonge leeftijd. De herders hebben allemaal een deken omgeknoopt en rubberen laarzen aan.

We sliepen bij een familie uit Lesotho, een hele lieve familie. De gastvrouw herkende mij en een ander meisje, omdat we al een keer eerder waren geweest, super leuk. We sliepen in een traditioneel huisje zonder elektriciteit en douche. Het gaf me een heel rustgevend gevoel om even in een hele simpele omgeving te zijn. De wc’s waren longdrops: een hokje van golfplaten met een diep gat waar een plank overheen lag en daarop lag een mini wc bril..

Nadat iedereen gesetteld was, hebben we een dorpje in de buurt bezocht. Daar lieten een aantal vrouwen een traditionele dans zien. Terug bij onze slaapplek trok ik nog een extra broek en vestje aan. In Lesotho is het een stuk kouder dan in Durban. De temperatuur ging nu meer richting het vriespunt. Ik had die avond uiteindelijk twee broeken en vijf lagen aan en nog een sjaal om. Bij onze slaapplek werd een kampvuur gemaakt en diezelfde vrouwen dansten nog een paar traditionele dansen voor ons bij het kampvuur. Na het eten (wat overigens heerlijk was) kwamen de herders voor ons dansen. Van deze dans werd ik echt vrolijk. Het was een energieke dans met vrolijke muziek. De muziekinstrumenten die ze gebruikten waren gemaakt van afval. Heel vet om te horen en te zien, hoe ze daar muziek mee maken.

Na de herdersdans hebben we de herdersschool bezocht. Die is alleen ’s avonds omdat de herders overdag op hun dieren moeten passen. Vorig jaar had ik deze school nog niet bezocht, dus het was erg leuk om nu een ander programma te hebben en nog wat nieuws te zien.

Zaterdag ontbeten we met zelfgemaakt brood dat gemaakt wordt in een grote pot op het vuur. Ik ben helemaal niet zo’n broodeter, maar dit was heerlijk brood. Na het ontbijt gingen we met het grootste deel van de groep paardrijden. Wat een gave ervaring om door de bergen heen te rijden. Ook wel spannend, omdat er best stijle stukken waren waar we of naar boven of naar beneden moesten. Op een vlak stuk konden we een heel stuk galopperen als we dat wilden. Dat liet ik me natuurlijk geen twee keer zeggen.. Samen met de gids en nog een meisje galoppeerden we steeds een stuk vooruit, daar bleven we of wachten of we reden een stukje terug om weer te kunnen galopperen. Mijn paard had de smaak te pakken en wilde graag sneller dan het paard van onze gids dus mijn paard ging steeds over in ren galop. Heerlijk om die snelheid zo te voelen.

Na het paardrijden hebben we nog een traditionele healer bezocht en kregen we nog een heerlijke lunch. Daarna was het alweer tijd om terug naar de bewoonde wereld te gaan. Onderweg hebben we nog traditioneel brood en bier geproefd en voordat we weer terugkeerden in Zuid-Afrika maakten we nog een korte stop in de hoogste pub. Uiteraard had je hier weer een prachtig uitzicht. De hele terugweg konden we nog genieten van het mooie uitzicht. Eenmaal terug bij de Sani Lodge stond onze taxichauffeur die ons weer terug zou brengen naar de projecten, al klaar. Uitgeput begonnen we aan een lange rit naar huis, waar we allemaal ontzettend tegenop zagen..

Misschien was dit wel een voorteken. Onze terugrit duurde namelijk een stuk langer dan gepland. Toen we vertrokken vanuit de Sani Lodge was het al bijna zes uur, het was ook al donker. Ik zat voorin en na ongeveer een uur rijden zag ik vanuit mijn ooghoek dat onze taxichauffeur moeilijk aan het doen was met de versnellingspook, tegelijkertijd begon het ook vreselijk te stinken.. Voordat we het wisten stonden we stil naast de weg in het donker in the middle of nowhere in Zuid-Afrika. De taxichauffeur stapte uit zonder wat te zeggen en begon te bellen. De auto stond eigenlijk nog half op de weg en stond ook nog eens in de bocht. Auto’s scheurden echt langs ons heen. We vonden het te gevaarlijk om in de auto te blijven zitten. Vlak voordat we uitstapten hadden we de waarschuwingslichten aan gedaan, maar de taxichauffeur deed ze even later gewoon weer uit, want anders ging zijn accu leeg. En wij riepen steeds maar weer waarom hij een volle accu nodig had als die auto toch niet meer kon rijden.. Ook op ons aandringen had hij de gevarendriehoek neergezet, maar wel op z’n Afrikaans namelijk 10 meter van de auto in plaats van de gebruikelijke 30.. Uiteindelijk kregen we een update en bleek het dat er een busje vanuit Durban onderweg was naar ons, maar het zou zeker nog 1,5 uur duren voordat die hier was. Daar stonden we dan, 7 Nederlandse jonge meiden naast de weg terwijl het pikkedonker was.. Meerdere malen hebben we gedacht dat het mis zou gaan, zo dicht scheurden de andere auto’s langs onze auto.

Uiteindelijk had hij ervoor gezorgd dat er een takelwagen ons kwam ophalen en met auto en al naar Pietermaritzburg zou slepen. Daar zouden we dan over kunnen stappen in het busje dat vanuit Durban kwam. Na twee uur was die takelwagen eindelijk bij ons. De auto moest een stukje gelift worden en dan zouden we gesleept worden. Het duurde echt uren voordat we goed vastzaten. Het moet echt een belachelijk gezicht geweest zijn. Een takelwagen die een gelifte auto vol met meiden sleept, waar nog een karretje achter hangt voor de bagage. Af en toe reden we ook best wel hard omdat de weg omhoog liep. Onderweg zijn we nog twee keer gestopt voor andere auto’s met pech. In Pietermaritzburg konden eindelijk overstappen in de andere auto en de rest van de reis verliep heel soepel. Om middernacht waren we eindelijk weer terug bij Mother of Peace.

Het werd een heel kort nachtje voor mij.. De adrenaline junkie in mij was namelijk nog niet helemaal tevreden. Om de week goed af te sluiten, moest de adrenaline verslaving nog even gevoed worden. Om 05:20 werd ik met de twee Canadese meiden opgehaald om te gaan Shark cage diven!

De branding was erg ruw, dus het duurde even voordat we er doorheen konden met onze boot. Eenmaal door de branding zagen we een groep dolfijnen zwemmen en vaarden we 8 km de zee op. De bootreis zelf was al heel gaaf. Elke keer als we over een golf heen gingen, had ik een achtbaangevoel in mijn buik. Toen we ver genoeg waren, werd de kooi in de zee gegooid en mochten wij er ook in. Onze voeten moesten we op de rand van de kooi zetten en mochten niet bewegen. Met je handen moest je de kooi ook stevig vastpakken. Een stuk of 20 haaien zwommen om ons heen en ze kwamen heel dichtbij. Een van de haaien at een van de vissen ook vlak voor mijn gezicht op. Spannend maar ook heel gaaf om dat van dichtbij te zien!

Terug bij Mother of Peace heb ik deze week vol spanning en sensatie heel relaxt kunnen afsluiten. Het was een perfecte vakantiemiddag om heerlijk liggend in het gras te genieten van de zon, want de winter in Durban is beter dan de Nederlandse zomer