Danger do not go beyond this point...

Danger do not go beyond this point, een terugkomend begrip afgelopen week, maar wees gerust niks ernstigs ;).

Maandag ochtend hielp ik weer bij Grade R. Een van de jongens heb ik geholpen met het maken van een puzzel. Dit was geen gewone puzzel, maar eentje waar zoveel stukjes miste dat de puzzel voor mij ook heel lastig was. Uiteindelijk lukte het ons samen om toch een stukje te maken, waardoor hij heel erg blij was. Het blije gezichtje maakte mijn dag en de dag was nog maar net begonnen.

Aan het einde van de middag ging ik weer naar mijn toegewezen huisje. De twee jongste jongens (5 en 9 jaar) wilden graag voorgelezen worden in hun slaapkamer. De jongens hebben een slaapkamer met z'n alle en de meisjes ook. De jongens kwamen aanzetten met de kinderbijbel. Ze kropen tegen me aan en hebben een heleboel verhalen gelezen. Ze vonden het prachtig en daarnaast was het voor hen en voor mezelf leerzaam. De meeste verhalen heb ik wel eens een keer gehoord in de kerk in Den Haag, maar bij mij is dat allemaal weggezakt. Leuk om samen met deze kinderen het katholieke geloof te herontdekken.

Dinsdag hielp ik in de Special Skills klas. Ik begrijp nu waarom deze 3 jongens in deze klas zitten. Ze liggen vaak op de grond, maken radslagen, verstoppen zich en zitten op de meest rare manieren op hun stoel, zelfs op de kop. Dus ze doen alles behalve goed op hun stoel zitten, totdat je echt naast ze komt zitten en ze helpt met hun werk, dan kunnen ze het wel. Een van de jongens heb ik geprobeerd te leren om een aantal Engelse woorden te herkennen en te onderscheiden. Om deze zelfde jongen heb ik ook zo gelachen. Er vloog een bij de klas in en hij was bang dat hij hem zou steken. Ik zei tegen hem als we rustig blijven zitten, doet de bij vast niks. Op het moment dat de bij uit het raam vloog, deed hij een soort vreugde dansje, prachtig en vooral grappig om te zien.

's Middags was er huiswerkklas, waar ik een van de jongens hielp met het lezen van een Engels boekje. Volgens mij kende hij het verhaal gewoon uit zijn hoofd. Hij had het steeds over 'little' ipv 'small', deze woorden lijken qua schrijfwijze totaal niet op elkaar, dus ik wees hem hierop. Dus elke keer als het woord small weer voorbij kwam en hij het ook daadwerkelijk voorlas, keek hij me verwachtingsvol aan. Als ik dan aangaf dat hij het goed deed, glunderde hij helemaal (weer zo'n geluksmomentje). Daarna was het tijd voor de playground. Ik werd gebruikt als klimpaal. Drie jongetjes klommen zo op me. Het waren net aapjes, zonder hulp klommen ze helemaal omhoog, terwijl ik vooral bezig was om mezelf overeind te houden. Een van de jongetjes kreeg mijn zonnebril te pakken, dan moet je direct ervoor zorgen dat je hem terugkrijgt, anders ben je het kwijt. De kinderen hier jatten bijna alles, zelfs je flesje water is niet veilig. Kleine duiveltjes dus, maar wel leuke duiveltjes. Ook is mijn lange haar fantastisch voor die kinderen. Al gauw zaten ze allemaal aan mijn haar en waren ontzettend blij toen ik mijn haar los deed. Ik denk dat er wel 7 kinderen proberen om iets van vlechtjes te maken. Het resultaat was uiteraard een enorme klittenbos.

's Avonds kwam een autistische jongen van 19 jaar bij mijn deur een praatje met me maken. Hij genoot er ontzettend van, heel leuk om te zien. Nu komt hij elke avond rond een uurtje of 6 even een praatje met me maken :). Van dit soort kleine momentjes geniet ik het meest.

Woensdagochtend werd ik gebroken wakker. Het had 's nachts geonweerd. Het klonk alsof de knallen naast je oren waren. Ik heb nog nooit zulk hard onweer gehoord. Het was bijna eng, ik was blij dat ik veilig binnen zat en niet buiten was (danger ;)). Woensdag was het vrijwilligersdag. We gingen met 10 vrijwilligers langs onze projecten, dat waren er 4. Het was heel leuk om alle projecten te zien, wat een verschil. Achteraf was ik blij met mijn keuze. Het was heerlijk om na een lange dag weer thuis te komen bij MoP. Een aantal jongetjes zagen me uitstappen en bleven me opwachten. Ze zagen de plastic tasjes met spulletjes die ik had gekregen van een vrijwilliger van een ander project. Ze wilden meteen helpen met dragen, heel lief. Wel moesten ze beloven om het ook echt terug te geven. Ondertussen had een van deze deugnieten mijn waterfles alweer gejat, maar uiteindelijk gaf hij hem netjes terug.

Donderdag was een hele leuke, warme en drukke dag. De hele ochtend was er sportdag. Er waren twee teams en verschillende races (lange en korte afstand rennen, ei-lepel race, drie-benen race en een estafette). Ondanks dat het 30 graden was, bleven die kinderen maar fanatiek rennen, fantastisch om te zien. Ik heb overal een beetje geholpen: de kinderen in hun thuisbasis houden als ze niet aan de beurt waren, fruit en water uitgedeeld, opgelet wie er derde werd bij een race. Maar wat ik het meest heb gedaan is de kinderen aangemoedigd. Na afloop kwamen ze allemaal trots hun medailles en lintjes laten zien. Ohja en tijdens de sportdag hebben we een kleine slang gezien!

Na het boodschappen doen stonden er weer een aantal jongetjes op me te wachten bij mijn huisje, maar ik moest naar de bibliotheek. Ik heb daar geholpen met labelen, categoriseren en invoeren van boeken. Een beetje saai werk, maar wel even rustig zonder kinderen.

Na de bibliotheek kwamen er meteen kinderen op me afgerend om me te waarschuwen dat er heel veel bijen aan de zijkant van mijn huisje zaten, ook waren ze bezorgd waar ik dan ging slapen (wat een schatjes :D). Ik hoopte dat de bijen zelf weg zouden gaan, dus ik ging met de kinderen buiten spelen. Helaas was dit niet het geval en toen ik bij mijn huisje kwamen, moesten de kinderen uit de buurt blijven van mijn huisje (danger do not go beyond this point!). Gelukkig waren twee mensen het probleem al aan het oplossen. Ik ging nog maar even op pad met de kinderen. Het probleem leek opgelost te zijn toen ik mijn huis inging, maar schijn bedriegt. In mijn keuken zag ik een paar bijen vliegen, sommige meer dood dan levend, maar ze waren toch in mijn huis gekomen. Hoe kon dat? Al gauw ontdekte ik de boosdoener. De bijen konden vanaf buiten tussen het dak en mijn plafond komen. Op zich geen probleem, tenzij er een gaatje in je plafond zit dat net groot genoeg is voor bijen... ik ben dan niet bang voor bijen, maar dit vond ik totaal niet prettig. Ik ben op zoek gegaan naar mensen die me konden helpen. Iedereen zat echter in de kerk, dus heb buiten gewacht waar ik ondertussen helemaal lek geprikt werd door de muggen. Terug bij mijn huis vlogen er ook allemaal vleermuizen rond die de bijen aan het vangen waren, maar het waren er te veel. Het gat werd gedicht en ik kon weer veilig mijn huis in.

Vrijdagochtend werd ik opgehaald voor mijn weekendtrip Wildcoast met drie andere vrijwilligers. Aangekomen werd onze trip meteen spannend. De gids stopten de auto naast een bord met: Danger do not go beyond this point! Maar wij gingen er uiteraard gewoon langs. Onderweg kwamen we meerdere gedenksstenen tegen, dus we begonnen ons steeds meer af te vragen wat we gingen doen en of onze gids gek was. Het werd allemaal duidelijker: we gingen abseilen. Niet zoals we het gewend zijn, nee er was een dik touw van een metaal die je tussen je benen moest doen en met beide handen stevig vast moest houden. Dat was het, er was verder geen zekering of iets dergelijks. Onze gids ging eerst, want hij moest de ladder die we beneden zagen staan nog even maken (wat?), zodat we die rotswand ook konden beklimmen. Een andere jongen hielp ons naar beneden. Hij zette onze voeten op de goede plekken neer. Beneden aangekomen, mochten we via een ladder, waarvan de treden vastzaten met tie-wraps (ja je leest het goed, tie-wraps), naar boven klimmen op de rotswand. Boven hadden we een prachtig uitzicht. Via dezelfde weg gingen we terug. Omhoog met het touw ging een stuk gemakkelijker. Het was een hele ervaring, maar ik heb me geen enkel moment onveilig gevoeld ;).

Met de auto reden we naar het beginpunt van onze wandeling. We hadden een route tussen 2 stranden in. We liepen over smalle paadjes omring door heel veel groene planten, bomen en kleurrijke bloemen, het was net een jungle. Ook hadden we prachtig uitzicht op de kustlijn. Zoals jullie weten, is mijn balans niet altijd even goed ;), waardoor ik soms bijna omviel, maar niet helemaal. Uiteindelijk kwam ik er natuurlijk niet helemaal heelhuids vanaf, want op mijn been zat een kras. Tja dat krijg je ervan als je een korte broek aan doet bij zo'n wandeling, maar ach ik ben ook een beetje eigenwijs.
De dag sloten we af onder het genot van een cocktail en met een goed avondmaal. Ook hier werd er muziek gemaakt, gedanst en gezongen.

Zaterdag begon met de berg waar de film Blood Diamond eindigde, daar had je een heel mooi uitzicht. Om daar te komen, reden we over een weg waar constant dieren overheen liepen. Hierdoor moest de gids soms flink op de remmen trappen. Op de top van de berg was een landingsbaan, waar we overheen reden. Soms landden er nog vliegtuigen, maar het was een gevaarlijke landingsbaan omdat er regelmatig koeien overheen konden lopen. Daarna hebben we weer een mooie strandwandeling gemaakt. Nu liepen we ook over het strand zelf en de rotsen. Onderweg zagen we prachtige schelpen en allemaal geiten en koeien op het strand. We eindigden in een grot. Na deze wandeling hebben we gevaren door de mangrove. Zo konden onze voetjes even uitrusten.

Om de dag af te sluiten, gingen we naar een plek waar hele arme mensen woonden in het bos. De huisjes waren ontzettend gammel en klein, maar iedereen was heel vriendelijk. De gids zette de muziek in de auto hard aan, waardoor we een beetje konden dansen met de kinderen. Ook had hij balonnen en lollies bij zich om te geven. Dol gelukkig waren de kinderen. Ook vonden ze het prachtig om op de foto te gaan en zeker om een selfie te maken. Ze namen ons mee naar een grot met modder en daar kregen we dan een moddermasker. Als finishing touch kregen we zwarte stippen op ons gezicht, zodat we leken op luipaarden.

Zondag hebben we nog de vuurtoren bezocht waar we twee dolfijnen hebben gezien en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Op de terugreis konden we een deel van reis niks zien op de weg door de mist. De gids moest goed oppassen, want er konden nog steeds koeien en geiten zomaar over steken (danger ;)). Hierdoor begreep ik goed waarom ze 's avonds niet op deze weg reden, veel te gevaarlijk.

Het is weer een heel verhaal geworden. Hopelijk genieten jullie net zoveel als ik.

Dikke kus vanuit Zuid-Afrika!