Over de helft

Nu ben ik echt over de helft en nog maar 4 weken bij MoP.

Maandag hadden de kinderen weer vrij, want zondag was het Workers Day. Eindelijk 'uit kunnen slapen' tot 08:00. Aan het eind van de middag was ik aan het spelen met een meisje van 4 en een jongen van 7. Toen het 17:00 was, zei ik dat het genoeg was en dat ik samen met het jongetje naar zijn huis St. Augustine moest. Het meisje spuugde echter naar ons toen we wegliepen. Dit meisje is meestal heel leuk en kan wel heel bijdehand zijn, maar dit had ik niet van haar verwacht. Uiteraard werd ik erg boos, want dit kon echt niet en heb haar meegenomen naar haar huismoeder.

Dinsdagmiddag stond ik met de kinderen te wachten voor de hwklas. Na 15 min bleek dat het meisje dat de hwklas normaal doet er niet zou zijn. Een van de meiden wist wel waar ze de sleutel kon halen, zodat ik het wel gewoon kon doen. Ik was hier totaal niet op voorbereid en had nog niet eerder alleen de hwklas gedaan, maar ik zag het als een leuke uitdaging. Het viel uiteindelijk ook reuze mee.

Woensdagochtend werd er aan mij gevraagd of ik de ochtend in de Special Skills klas kon staan. Hun docent had namelijk ontslag genomen. Hier was ik wederom totaal niet op voorbereid en dit was toch heel wat anders dan die hwklas. Bovendien heb ik totaal geen ervaring met lesgeven o.i.d. en als je me een paar maanden geleden had gevraagd of ik hier alleen voor een klas zou gaan staan dan had ik sowieso nee gezegd. Maar inmiddels zijn we 2 maanden verder en ken ik de kinderen, dus het leek me een mooie gelegenheid om uit mijn comfortzone te stappen en gelukkig waren het maar 3 jongens (maar wel 3 die speciale aandacht nodig hebben). Het was een hele uitdaging. Ik had geen idee wat ik met ze moest gaan doen en ik wilde wel dat ze ook nog iets zouden leren. Na eerst wat dingen uitgeprobeerd te hebben, besloot ik maar veel voor te lezen. Ook vond ik kaartjes met plaatjes en moesten ze me vertellen wat het Engelse woord was. Helaas was er telkens wel een die de boel verstoorde. Ik merkte al gauw dat vooral 2 van de 3 (de combi versterkte het alleen maar) vooral 'het probleem' waren. De 3e jongen vond het eigenlijk erg leuk als ik voorlas. Uiteindelijk was ik een van de jongens zo zat dat ik hem naar een andere klas heb gestuurd. De 2e jongen wilde daardoor ook naar die klas, maar dat mocht hij niet van mij, dus werd hij opstandig. Toen hij met een stoel achter de 3e jongen aan wilde rennen, werd ik zo boos dat hij even goed schrok en tot de pauze hoorde ik hem niet meer. Na de pauze mocht de 1e jongen weer terugkomen. Het ging even goed, maar ze werden met de loop van tijd steeds onrustiger en ik kon niks meer verzinnen. Vlak voor de 2e pauze heb ik ze allemaal naar de docent van grade 1 gestuurd. Ik heb ze dan geen les gegeven, maar heb ze toch het grootste deel van de ochtend bezig weten te houden, dus ik was wel trots op mezelf.

In de middag stond ik weer alleen op de huiswerkklas. Deze keer was het een grotere uitdaging dan dinsdag. Er waren nu ook meer kinderen aanwezig. Als ik een of meerdere kinderen aan het helpen was, luisterden ze goed en deden hun best. Maar zodra ik me omdraaide om andere kinderen te helpen, begonnen ze te praten, rond te lopen en anderen af te leiden. Er vloog zelfs een boek door de klas.

Donderdag hadden de kinderen geen school, want het was Hemelvaart. Het is geen officiële feestdag meer, dus alleen de scholen waren vrij. 's Ochtends gepuzzeld, gehockeyd en balspelletjes gedaan. 's Middags heb ik Mallory ontmoet, een vrijwilliger die hier al voor de 8e of 9e keer is. Ik heb het nooit een moment vervelend gevonden om hier alleen te zijn, maar het is nu toch net wat gezelliger.

Aan het eind van de middag nam ik alle jongens uit Sacred Heart mee naar buiten. Wat begon met rustig overgooien, veranderde in een wild rugbyspel. Veel te ruw voor mij, dus ik bleef op een afstandje staan kijken. Toen gebeurde er iets waar ik al bang voor was. Een van de jongens tackelde een andere jongen waardoor de laatste door de lucht vloog en heel hard op z'n hoofd viel. Dat was echt even schrikken. Ik was er snel naar toe gerend en een van de kinderen haalde iemand erbij die ons kon helpen. Gelukkig bleek het niks ernstigs te zijn. De volgende dag vroeg ik hoe het met z'n hoofd ging en kreeg als antwoord welk hoofd. Dus dat zat wel goed.

Vrijdagochtend was een interessante ochtend. Ik ging weer mee naar het ziekenhuis. Nu was het niet alleen maar wachten. Ik zag een verpleegster in een burka, dat vond ik vrij bijzonder. Er was een vrouw die vroeg of ik met mijn zoontje was (ehm hallo, ik ben 22 en hij is 8..). Ook mocht ik mee naar binnen toen de wond schoongemaakt werd. Het blijft een dapper mannetje hoe hij reageert op de pijn. Toen hij klaar was, moest het andere meisje met wie we waren nog het een en ander regelen dus ik liep samen met hem naar buiten (nu heeft hij krukken). Onderweg sprak een man van de registratie mij aan. Al gauw bleek het dat hij me wel interessant vond en mijn nummer wilde, maar omdat hij tegen me zei I adore you, vond ik het vrij ongemakkelijk (zeker met nog een 8 jarige naast je), dus ik verzon wat smoesjes waarom ik mijn Zuid-Afrikaanse nummer niet wist, dus ik kreeg zijn nummer (waar ik niks mee ga doen haha).

Zaterdag ging ik samen met 2 vrijwilligers naar Oribi Gorge. We deden eerst een korte game drive, waar we zebra's, impala's, wrattenzwijnen, bush bucks, gnoes en elanden zagen (die laatste 3 had ik nog niet gezien). Daarna gingen we naar de langste ziplijn van Afrika. Wat was dat gaaf. Bij het langste stuk 560m kon je een snelheid halen van wel 100km/u. Ondertussen kon je genieten van het mooie uitzicht. Na de ziplijn kwamen we bij een hele lange wiebelende hangbrug waar we overheen zijn gelopen voor een prachtig uitzicht. Vervolgens zijn we naar de hoogste swing van de wereld geweest. Ik had al verhalen gehoord, dus ik wilde het graag doen. Daar aangekomen wilden de andere meiden niet, maar ik was vastbesloten. De swing was 165m met een vrije val van 100m. Ik moest een lange ladder af en beneden werd ik meteen aan de rots geklikt. De instructeur legde me uit wat de bedoeling was en ondertussen klikte hij de swing vast. Hij pakte me vast en toen ik losgeklikt werd van de rots, begreep ik waarom. De swing was loodzwaar, dus die begon meteen heel erg aan me te trekken. Dat maakte het heel spannend. Voorzichtig liep ik naar het puntje van de rots, de instructeur telde af, liet me los en ik sprong.. Met een noodvaart val je naar beneden, de adrenaline giert door je lijf (2 uur erna nog steeds), dus ik moest ook wel even hard gillen, maar wat gaaf zeg. Dit was nog spannender en gaver dan het skydiven. De sprong eindigt in geslinger en uiteindelijk word je langzaam omhoog getrokken.

Vanaf zaterdagnacht regende het, zondag heeft het ook de hele dag geregend. Het terrein bestaat voornamelijk uit gras, dus er lagen enorme plassen. Goede reden om binnen te blijven. Helaas had ik geen druppel water meer of ander drinken. Ik moest dus wel naar de kraan aan de andere kant van het terrein. Short aan, trui aan, poncho en slippers aan en ik was klaar vior de stromende regen. Op de terugweg schoot mijn slipper steeds los, dus het laatste stuk rende ik maar op blote voeten.

Wilma (mijn regiocoördinator) kwam mij en Mallory redden uit de regen. We gingen lunchen voor de verjaardag van Mallory. Wilma vertelde dat Iris, mijn general manager, heel erg blij was met mij. Dat was erg leuk om te horen. Terug bij MoP ging ik naar St. Augustine. Ze hadden een kleed neergelegd en we lagen op ons buik met z'n vijven op een rijtje te kijken naar Sneeuwwitje. Daarna ging ik naar Sacred Heart. Met 2 jongens (9 en 12) heb ik wat kaartspelletjes gedaan en de oudste van de 2 liet me allemaal kaarttrucjes zien. Daarna was het badtijd. Om de beurt de 2 jongens van 9 onder de douche gestopt en ondertussen een jongetje van 5 gewassen in het bad. Dit had ik nog niet eerder gedaan, maar het was erg leuk om ook echt te helpen bij de verzorging van de kinderen.

Weer een week vol nieuwe ervaringen en mooie uitdagingen. Ik geniet nog elke dag! Liefs vanuit Mother of Peace-Illovo