Sometimes the smallest things...

...take up the most room in your heart

Een dag hier op het terrein loopt eigenlijk altijd van 06:00 tot 18:00. Op schooldagen komt de eerste groep kinderen om 06:00 (ja vroeg hè) langs mijn huisje. Dit gaat uiteraard gepaard met veel lawaai, waar ik wakker van word. In de vakantie en in het weekend hoor je de eerste kinderen ook rond 06:00 buiten, maar meestal zijn dit er dan een of twee die of de was komen halen of water om te dweilen. Ook dit gaat niet zonder geluid, maar met gezang. Wakker worden van een zingend kind, is eigenlijk best fijn wakker worden. Om 17:45 gaat altijd de kerkklok en dat is het teken dat alle kinderen naar huis moeten. Het blijven kinderen dus de meesten doen dit niet uit zichzelf. Een van de oudere meiden loopt dan met een stok o.i.d. over het terrein om alle kinderen naar huis te jagen. De eerste keer wist ik niet wat ik zag, maar het is een hilarisch tafereel. Om 18:00 is het donker en is iedereen thuis.

Maandag heb ik de hele dag doorgebracht met 2 andere meiden op het strand. Hier was niet alleen zand, maar ook gras en er was een zout water zwembad. Ook was er een dj aanwezig. Om ons heen waren mensen aan het barbecuen en dansen, heel gezellig dus. 's Avonds ben ik bij het project van de 2 andere meiden geweest, Khanye Hospice, een thuiszorg project. Na het eten en een film werd ik weer thuis gebracht. Onderweg sprong er opeens een hertje op de weg. Hier schrok ik wel een beetje van. Veel wegen op de snelwegen na hebben geen lantarenpalen, alleen maar kleine reflectoren in de weg. Naast dieren lopen er dus ook regelmatig mensen langs de weg die je in het donker niet goed kan zien. Ik vind het maar eng.

Dinsdag ben ik weer naar het waterpark splash geweest, maar nu met een andere groep kinderen. Een van de meiden wilde graag met mij van een glijbaan met een tweepersoonsband, echter boven zei ze dat ze dacht dat we van de andere glijbaan gingen en dat ze deze te eng vond. Uiteindelijk wist ik haar toch te overtuigen en wilde ze zelfs nog een keer.

Woensdag ben ik met 9 tienermeiden naar het zwembad geweest. Het was een gratis lokaal buitenzwembad op 10 minuten loopafstand, alles behalve toeristisch dus. Dit was de eerste keer dat ik het terrein lopend verliet. Nu was ik dus zelf een van de mensen die langs de weg liep. De stenen op de weg voelde ik dwars door mijn slippers heen, maar de meiden die op blote voeten liepen, leken nergens last van te hebben.

Terug bij MoP zat ik met een meisje (11j) en een jongen (12j) voor mijn huis. We hadden het over de schooltijden in Nederland en ze lagen in een deuk van verbazing, zeker over die van de uni. Even later zaten er wel acht kinderen voor mijn huisje te luisteren naar de verhalen van onze klusjesman. Een van de jonge jongens lag op mijn schoot en elke keer als iets grappig was dan keek hij naar mij of ik ook lachte, super schattig. Het moment klinkt niet zo bijzonder, maar voor mij was het op dat moment gewoon perfect.

Donderdag kwamen er 4 vrijwilligers een dagje helpen bij MoP. Voordat de meiden er waren, was ik een spelletje aan het spelen met een van de jongens (5j). Ik hield de bal omhoog met mijn hand en hij trapte hem telkens weg. Dit ging uiteraard een keer mis en hij trapte vol tegen mijn hand. Maar wees niet bang met mijn hand gaat alles goed :).

Toen de meiden er waren, hebben we de kinderen vermaakt op de playground. Ik was weer een levend klimtoestel en had drie kinderen op mijn rug en armen. Nadat de meiden weg waren, heeft een van de jongens (12j) me nog wat namen geleerd. Zoeloe namen zijn echt lastig, maar weet er nu ongeveer 50 (maakt hier een vreugdedansje). Ook hebben we zo hard gelachen samen, dat de tranen over mijn wangen stroomden. Heerlijk moment waar de rest snapte er niks van. Weer zo'n geluksmoment.

Vrijdagmiddag weer bij het lokale zwembad geweest. Nu waren het niet alleen tienermeiden maar ook jongens. Ook kwam een iets jongere groep kinderen van MoP mee. Hier was ik stiekem heel blij mee, want met de tieners heb ik eigenlijk niet zo'n klik. Ze zoeken me wel vaak op, maar eigenlijk willen ze vooral mijn telefoon met muziek en de camera. Met de wat jongere kinderen kan ik eindeloos spelen, lachen en lekker knuffelen.

Zaterdagmiddag nam een van de jongens (9j) me mee om me van alles te laten zien op het terrein, ook wilde hij dat ik de nectar uit een bloem proefde want dat vonden de kinderen erg lekker. Toen gebeurde er iets wat ik nooit zal vergeten. Bij een grote boom bij de kerk vond hij een dood baby vogeltje, echt net uit het ei. Er zaten allemaal mieren op en rondom het vogeltje. Hij vond dit helemaal niks en probeerde de mieren weg te jagen door te blazen. Toen dit geen effect had, pakte hij een blad en pakte het vogeltje vast en legde het op iets hoogs, zodat de mieren er niet meer bij konden. Het was echt heel bijzonder om te zien hoe hij dat vogeltje wilde redden van de mieren, ondanks dat het allang dood was.

Zondagochtend heb ik een uurtje gexboxt (ook dit is ooit een donatie geweest) met een aantal kinderen. Hierna was het tijd voor de kerk, waar een stuk of 5 kinderen gewoon in slaap vielen. Na de kerkmis kwamen ze me weer opzoeken om te xboxen. Ik was op dat moment aan het bellen en gebaarde dat ze stil moesten zijn, dus gingen ze braaf om me heen zitten wachten.

Een groot deel van de middag heb ik in een van de huizen gezeten. Ik was met een van de jonge kinderen op de grond in de woonkamer aan het kleuren. Ondertussen werd er gekeken naar een slechte Afrikaanse soap, waardoor ik af en toe bekende woorden hoorde. Afrikaans lijkt wel op Nederlands, maar zonder de Engels ondertiteling begreep ik er eigenlijk ook niks van.

Weer een hele week volop genoten! Heel veel liefs vanuit Mother of Peace-Illovo ❤